بهجت شاعر

بَهجَت، میرزاایوب شاعر فارسی سرای و خوشنویس تاجیک اواخر سدة دوازدهم. سال تولد و مرگش بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود. بهجت در مدرسة «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد که مدرسة مذکور را به اشتباه در شهر خجند دانسته است.

وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (1166ـ1201/ 1787ـ1822) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت. والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری» تخلص می کرد، در عهد وی محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.

سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است. زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.

پانویس

منابع

• صدرالدین عینی، نمونة ادبیات تاجیک، مسکو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977.
• Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980.

منابع

• دانشنامه جهان اسلام، مدخل "بهجت" از رحیم مسلمانیان قبادیانی.